على دلفى - استكهلم
نام روز جهانى زبان مادرى در ٢١ فوريه در سى امين نشست عمومى سازمان يونسكو به تصويب نمايندگان كشورهاى عضو رسيد كه در آن حق آموزش به زبان مادرى بعنوان يك حق اساسى بشرى به رسمي
شناخته شد و دراسناد و معاهدات بين المللى حقوق بشرى بعنوان حقى قلمداد شده كه تعهدات دولتى در شناسايى آن مورد تاكيد 

قرار گرفته است تا دولتها شرايط و زمينه هاى لازم را براى دسترسى افراد به حقوق مذكور فراهم سازند و آنها را از سنگ اندازى  و جلوگيرى از حق تشكيلات اجتماعى 

براى اقليت هاى نژادى ، مذهبى و زبانى به جهت بهره مندى  از فرهنگ خود و يا كاربرد زبان مادرى براى كودكان بومى منع كرده است .

مهمترين اين اسناد ، منشور زبان مادرى سازمان يونسكو است كه مطابق بندهاى سه گانه ى آن اعلام شده : " همه ى نوآموزان مدارس بايد تحصيلات رسمى خود را به

زبان مادرى آغاز كنند." زيرا تدريس به زبان مادرى زمينه ى برابرى اجتماعى را فراهم ميسازد.

ماده ٢٧ ميثاق حقوق مدنى و سياسى :" در كشورهايى كه اقليت هاى قومى ، مذهبى يا زبانى وجود دارند ، اين افرادحق دارند به تنهايى يا با افراد گروهشان زندگى فرهنگي خودشان را اداره كنند و زبا ن خودشان را بكار برند."

ماده ١٣ ميثاق حقوق اجتماعى ، سياسى و فرهنگى :" تمام كشورهاى عضو اين پيمان بايد حق مردمشان را براى آموزش به رسميت بشناسند و اين آموزش بايد در جهتى

باشد كه حقوق و آزاديهاى اجتماعى را ترويج كند ."

قطعنامه مصوب يونسكو در سال ٢٠٠٧  :" حفظ زبانهاى موجود در هر كشور بر عهده دولت آن كشور است و حذف زبان موجب حذف فرهنگ و خود آن ملت است ."

دولت ايران با الحاق  به چندين معاهده و از جمله كنوانسيون بين المللى به صورت شفاف اين حق را تائيد كرده است . همچنين در قوانين ايران همچون اصل ١٥ قانون اساسى و ماده ٩ قانون مدنى حق آموزش به زبان مادرى به رسميت شناخته شده است و در پذيرش آن جاى ترديد وجود ندارد و آموزش زبان مادرى حق مسلم هر 

كودكى در محيط زبانى خودش ميتواند باشد . متاسفانه عدم توجه به اين حق چه در زمان حكومت سابق _ كه به دوران قاتل زبانهاى غير فارسى معروف بود_ و اسامى

بزرگان ادبيات اقوام ،از جمله مليت عرب در كتابهاى درسى به فراموشى سپرده شده بود و چه در زمان حكومت فعلى به موضوع حق آموزش زبان مادرى توجه و نظر

مساعد نداشته و عملا در تناقض با قوانين تصويبى كشور با حقوق اقليتها رفتار ميكنند . حال اينكه وجود تنوع درگويش ها و زبانها نوع غنا وتكثير فرهنگى را در پى 

خواهد داشت . توجه داشته باشيم زبان يك ملت جزء ميراث فرهنگى و بخشى از حقوق يك ملت و يا يك گروه اجتماعى محسوب ميشود. يك ملت حق اين را دارد كه خواهان 

صحبت به زبان خود و به رسميت شناخته شدن آن توسط ديگران و كاربرد آن در نظام آموزشى باشد. به عقيده برخى كارشناسان ممنوعيت آموزش به زبان مادرى در 

سطح مناطقى كه أقليت قومى در آن ساكن هستند ، باعث افت شديد تحصيلى شده و سياست دولت بر عدم توجه به اين موضوع و اجرا نكردن قوانين تصويب شده 

منجر به محروميت كودكان و نوجوانان زيادى از تحصيل شده است . محروم كردن اقليت هاى قومى كشور از حقوق فرهنگى و نابرابر دانستن زبان هاى مادرى با زبان

رسمى كشور به بهانه حفظ يكپارچگى و وحدت ملى ، نوعى نابرابرى شهروندى ووتبعيض بين آنان محسوب ميشود كه عواقب خطرناكى را در آينده براى جامعه در پى

خواهد داشت .

درحقيقت زبان عربى اقليم اهواز بازتاب فرهنگ ، سنن و رسوم مردم آن منطقه است و كودكى كه زبان مادرى عربى هويت او را شكل داده ، روابط هماهنگى را بين 

اين دو _زبان و هويت _ ايجاد كرده كه ممنوعيت آن براى كودكان لطمات روحى و روانى به دنبال مى آورد و تلاش در جهت جلوگيرى از حق زبان مادرى به معناى نابودى   

فرهنگ ملت او قلمداد مي شود. در اقليم ما با فعاليت موسسات فرهنگى و اجتماعى به زبان عربى مخالفت مى كنند واساسا اين فعاليتها سركوب و فعالان با اتهامات 

كذايى مثل اقدام عليه امنيت ملى و برچسب تجزيه طلبى دستگير مى شوند . 

بهترين شيوه آموزشى در اقليم اهواز براى اقوام عرب آموزش به زبان مادرى است كه نوآموز در طول دوران آموزش و تحصيل ، دروس را به زبان مادرى مى آموزد. كودكان و نو جوانان

ما حق تحصيل به زبان مادرى كه ريشه در فرهنگ بلفطره عربى دارد را از حقوق مسلم اوليه دانسته و بعنوان يك خواست اوليه انسانى ، نه گفتمان سياسى خواهان مطالبه
آن بوده و بر ضرورت تحقق اين حق بنيادين اهتمام مى ورزند و دولت نبايد با ديد امنيتى و سياسى آنان را از دسترسى به اين حقوق ابتدائى محروم سازند.
در پایان با تاکید بر حقانیت كمپین #آموزش_به_زبان_مادرى_حق_من_است در اهواز امیدوارم که همه ملیتهای ساکن در آینده نزدیک به زبان مادری خود آموزش دیده و شاهد شکوفایی زبان مادری خود در رسانه ها و مطبوعات و تربیوهای رسمی باشند.